Elke glimlach vertelt een verhaal
Afgelopen week was het de sterfdag van mijn vader. Op 21 maart 2021 overleed mijn vader en was ik opeens de oudste van mijn ouderlijk gezin.
Mijn vader heeft een zeer bewogen leven gehad en zijn hart was al zwaar belast. Op die bewuste dag kon zijn hart het niet meer aan en stopte met kloppen.
Ik was 45 en nog helemaal niet klaar om te leven zonder ouders. Want met hun overlijden namen ze een deel van mijn verleden mee. Niemand meer over om vragen over mijn jeugd te stellen. Niemand die nog weet hoe ik was als kind. En ook niemand meer over om ouderlijke raad aan te vragen.
Dat besef is er soms met vlagen en afgelopen week was dat zo’n week.
Ik was 23 toen ik thuis kwam na een reis naar India. Ik werd door mijn moeder opgehaald op Schiphol en zag dat ze veranderd was. Haar blik was anders en ondanks de blijdschap van ons weerzien waren de zorgen zichtbaar.
Twee maanden later kwam het slechte nieuws. Kanker in een vergevorderd stadium. Tijd rekken was nog mogelijk, maar genezen niet. Positief als mijn moeder was, ging ze knokken, maar de tijd haalde haar in.
Na slechts een maand, op 2 mei 1999 overleed zij in mijn bijzijn.
Dat is komende 2 mei 25 jaar geleden. Bizar dat ik al zo lang verder leef zonder haar aan mijn zijde.
Live life to the fullest
Natuurlijk heb ik echt een fantastisch mooi leven! Een prachtig gezin, lieve mensen om ons heen. Ik heb een geweldige baan, maar ook nog volop vrije tijd voor andere leuke dingen. Ik maak bijzondere avonturen mee en leef echt volop.
Live life to the fullest is echt mijn motto.
En toch, achter mijn glimlach zit ook een leven vol verdriet, angst, tegenslag en zorgen.
Mocht je zelf ergens mee zitten en je hebt niemand om je heen. Je voelt je eenzaam en verloren? Weet dan dat je mij altijd een berichtje mag sturen!
Mooi geschreven Brigitte! En inderdaad ieder huisje heeft zijn kruisje. Ik denk dat achter de meeste glimlachen ook verdriet schuilt
Tot tranen geroerd, herken het enorm.
Dikke knuffel ❤️
En dat mag jij altijd naar mij doen lieverd 😘
Heb je even?!? Hahahaha (ik lach mijn trauma’s weg om ze niet te voelen)
Zoals van zovelen gaat mijn leven niet over rozengeur en maneschijn.
Opgegroeid in een traditioneel gezin; vader werkte full-time en moeder thuis.
Vanaf mijn 10e met een zwaar depressieve moeder omdat, mijn oma (haar moeder) toen overleed, veel taken van haar over moeten nemen omdat, zij het niet meer kon (parentificatie) op mijn 17e bedrogen door mijn “vriendje” na een serieuze relatie van 5 jaar (verlatingsangst). Op mijn 20e scheiding van mijn ouders, dat jaar ook het huis uit gegaan(flight-modus), getrouwd, kinderen gekregen op mijn 30e. Zelf gescheiden door huiselijk geweld (PTSS) in een vrouwenopvang gezeten met 2 kinderen van net 2 jaar. Kinderen lang alleen moeten opvoeden(borderline ontwikkeld). Op 22 maart 2021 is mijn moeder overleden, ze was al ziek (hartfalen, overgewicht en COPD) en kreeg toen corona en heeft dit niet overleefd.
Ik heb mij nog nooit zó alleen gevoeld sinds haar overlijden. Ik ben mijn klankbord kwijt!
Gelukkig vorig jaar getrouwd met mijn huidige partner.
15 december 2023 mijn oma overleden, ik was haar oogappeltje omdat, ik haar enigste kleindochter was.
Haar motto in het leven was: “wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen” van Bassie & Adriaan. M.a.w. sterk blijven, niet opgeven, het leven gaat door!
Ik merk door de jaren heen dat ik mijn problemen weg lach, alsof het niks voorsteld wat ik allemaal moet meemaken.
Dit zit er dus achter mijn lach….
Jeetje Vanessa, wat heb je veel meegemaakt zeg. Mooi dat je dat zo met mij deelt, dank je wel! Wat zou er gebeuren als je je problemen niet meer weglacht? X
Dan moet ik de pijn doorvoelen en mijn copingmechanisme is: vermijding, dus het wegstoppen, niet willen voelen, onder ogen durven te zien.
Bang zijn om ook depressief te worden netals mijn moeder en dat wil ik mijn kinderen besparen….
Zoals ik je op social media ken, ben jij net zoals ik een vrouw die volgens Carpe Diem leeft. Ik mag je heel graag, ondanks dat ik je nog nooit in levende lijve heb gezien, en herken mijzelf terug in verdriet en angst en vooral de zorgen die er soms zijn. Maar met de juiste mensen om me heen, zorg ik er ook zelf iedere dag voor dat ondanks gemis door praten over mijn vader hij voor mij in leven blijft.
Liefs
Sabrina ❤️
Wat onwijs lief van je!! We gaan elkaar vast eens in levende lijven zien! X